Susubaybayang KA-I-BI-GAN
Munting serye hango sa talaarawan ni Ian Gabriel
II Ang Gabing Hindi Malilimutan

Alas tres nang hapon. Ako at si Joe ay puros nakaporma.Sari-saring pabango ang nagkalat sa kama. Iba’t ibang kulay ng kurbata ang nakahanay upang mapagpilian. Ngayon lang yata kami nagkasama nang ganito. Kami ay masaya ngunit seryoso. Para bang may kung anong kaba ang bumabalot sa amin. Iba’t-ibang kwento na ang aming narinig. May kwento ng pagpaparty matapos ang gabi. May ilang dumidiretso sa kung saan at pagmulat ng araw ay mulat na rin sila sa hubad na katotohanan. Mayroong inuman. Mayroong ding kasiyahang nararamadaman ng isang kabataan sa simpleng pakikipagsayaw sa taong malapit sa kanyang puso. Ang ilan ay tunay nga namang nakakapagpakaba, ang ilan naman ay nakapagdudulot ng di maipaliwanag na kagalakan.

Ngunit iba pala ang pakiramdam na heto na, na dumating na nga ang araw kung saan kami na mismo ang makakaranas ng mga pangyayaring sa kwento lamang namin nalalasap noon.

Dala ni Joe ang bago at magarang niyang sasakyan, sasakyang kabibigay lamang ng kanya ng mga magulang bilang regalo para sa nalalapit na pagtatapos ng hayskul. Kanyang sinundo ang kadate na si Mika kaya hindi ako nakisabay sa kanya. Solo ako. Tulad nang dati, solo pa rin ako sa gabing ito.

Mag-isa kong tinahak ang para bang napakahabang daan papasok sa hotel kung saan gaganapin ang aming grad ball. Halos lahat ng madaanan ko ay may dalawang pares ng ngiting sumasalubong sa akin. Binalutan tuloy ako ng konting takot. Hindi kaya ako lang magsosolo sa gabing ito? Inisip ko tuloy na sana ay inimbita ko na nga lang si Jane. O kaya naman si Zoey. Ngunit naisip-isip ko, mabuti nang ganito kaysa naman ma kasama nga ako, ibang babae naman ang iniisip-isip at sinisigaw ng puso ko.

Patuloy ko pa ring tinahak ang daan, paakyat sa napakataas na hagdan, hagdang para bang ang baitang ay walang katapusan. Sa wakas ay narating ko rin ang pinto ng kwartong pagdarausan ng aming grad ball.

Hindi pa man ako nakakapasok ng kwarto ay may nanukso na agad sa akin.

Shina: Hey Gab! Sino kadate mo?
Gab: Wala eh.
Shina: Whaat?! Sana ako na lang…hehe (sabay tingin sa katabi niyang si Nikoh)
Sige magregister ka na.

Matapos isulat ang aking pangalan at pirma, pumasok na ako sa kwarto kung saan may mangilan-ngilan ng tao. Umupo ako sa isang mesa. Tila yata ay wala pa ang barkada. Makalipas ang ilang minuto, ako ay lumabas upang pumunta ng palikuran.

Sa aking paglalakad pabalik, napansin ko sina Jake at Raiza, nagpapakuha ng litrato sa bawat angulo ng hotel. Napangiti na lang ako sabay kaway sa kanila. Ang sarap nga siguro ng may kasama sa gabing iyon.

Maya maya’y nagkita kami ni Zandro. Bago dumating ang gabing ito ay alam kong hindi niya nagawang maglakas ng loob na lumapit kay Kylene. Kumalat din ang balita sa pamamagitan ng panunukso na may nauna nang nakapag-imbita dito. Kung sino ay misteryo pa rin sa akin hanggang sa gabing ito. Isa iyon sa dahilan kung bakit ako naririto sa gabing ito. Naisip ko mang hindi na sana pumunta, nanaig ang pagnanais kong malaman kung sino ang lalaking iyon na binuhusan yata ng lahat ng swerte nang maipanganak. Ang isa ko pang rason ay ang makita lang naman ang babaeng higit pa sa prinsesa ang ayos sa gabing iyon.


Nag-usap muna kami ni Zandro tungkol sa maliliit na bagay. Ilang minuto pa ang lumipas at dumating na si Joe, kasama si Mika. Akin silang sinalubong habang si Zandro ay nagpunta sa kanyang barkada. Maya-maya pa’y sabay ring nagdatingan ang iba ko pang kaibigan sa paaralan. Napuno ang mesang aming inuupuan. Ngunit kasama ko man sila sa mesa ay parang wala rin sila. Lumilipad ang aking isip. Gulong-gulo pa rin ako sa kung sino pa kaya ang aking mga karibal sa kanya.

Di pa nagtagal ay dumating din siya. Kasama si Martin, isa sa mga pasaway na napailalim sa akin sa CAT. Bakit siya?!?! Masakit man ay mas matatanggap ko yatang si Zandro na lang nakadate niya. Wala naman akong personal na galit kay Martin. Mayroon lang akong pakiramdam na tiyak na mas maaalagaan ni Zandro si Kylene kumpara kay Martin.

Lumalim ang gabi at isa-isang nagtayuan ang mga magpares upang sumayaw sa mabagal na kanta. Maya-maya nama’y mabilis na mga kanta ang pinatugtog. Makalipas ang ilang sandali, hinatak ako ni Jake upang isayaw ko naman daw ang kadate niyang si Raiza at nang hindi ako nagmumukmok sa isang tabi. Nagsayaw kami ng 4 na kanta.

Sa aming pagsasayaw, di nakatakas sa aking pansin ang isa pang lalaki na tila may galit sa mundo at nagmumukmok sa isang mesa. Maya-maya pa’y nilapitan siya ni Robert, ang center namin sa basketball team.

Robert: Hey Ivan! Kawawa ka naman diyan.
Hindi ko alam kung guni-guni ko lang pero parang namataan kong sumulyap ito sa pwesto nila Kylene at Martin. Naisipan ko tuloy tumayo at lumakad palapit pwesto nila. Tiyempong nakita kong nakaupo ang isa pa naming kaklase na si Annie, na mag-isa sa mesa sa tabi ng inuupuan ni Ivan. Kinawayan ko ito. Naisip kong ayain na ring makipagsayaw sa akin gayung pareho naman kaming walang kapartner. Sa aking pagdaan malapit sa mesa nila Ivan, pilit kong nilakasan ang aking pandinig, at akin ngang napag-alaman na tama ang hinala ko. Ang nararamdaman ni Ivan sa gabing iyon ay di nalalayo sa aking nararamdaman nang mga oras na iyon. Magkaiba nga lang kami ng stilo ng pagdadala nito.

Ian: Care to dance?
Annie: Nah, sure.

Nakadalawang sayaw rin kami ni Annie nang lumapit si Mika sa akin.

Mika: Hey Ian! Sayaw mo naman ako. Pagod na ako makasayaw si Joe eh. (sabay kindat sa partner niyang si Joe).

Maya-maya’y nagkasalubong ulit kami ni Zandro. Tinanong ko siya
“Have you danced with her?”
Hindi na kailangan ng pangalan, kami ay sadyang nagkakaintindihan.
Nginitian niya ako. “Nope…not yet!”

Ako’y naglibot-libot pa sa labas. Naka labing-apat na mniuto rin akong nag-ikot-ikot sa hotel. Matapos maglibot ay kinailangan kong magpunta ng palikuran. Ako’y papunta sa naturang destinasyon nang tumambad sa aking harapan ang mukha ng dalawang masayang nilalang. Si Kylene at si Martin na nagpapakuha ng kanilang litrato. Nagdurugo man ang puso ko sa bawat hakbang ko ay kinailangan ko pa ring dumiretso dahil iyon lamang ang daan papuntang palikuran. Kahiya-hiya rin naming bigla akong tumalikod at lumakad pabalik na para bang may biglang nakalimutan.

Sa aking pagbalik, napansin kong tapos na silang magpakuha ng litrato at naroon na sila ni Martin nakaupo sa kanilang mesa. Nagkkwentuhan lamang. Mabilis na tugtugin. Isa ito sa napansin ko nang gabing iyon. Tuwing tutugtog ng mabilis na awit, si Kylene ay mauupo at makikipagkwentuhan lamang.

Ilang Segundo na lang siguro at mahahalata na nang buong bayan ang pagtitig ko sa dalaga kundi ako hinatak ni Jane. Hindi ko man siya inaya, nakapunta pa rin siya sa naturang pagsasalo dahil libo-libo yata ang lalakeng nakapila para maaya siya sa gabing iyon. Nagsayaw kami sa tatlong mabilis na tugtog. Grabe. Kay galing talaga niyang sumayaw. At sa bawat ikot ng kamay, sa bawat kembot ng bewang, hindi maalis sa isip ko na tila’y ang babaeng kasayaw ko ay kayang gawin ang lahat sa mundo. Matapos ang tatlong tugtog, tila’y nag-aagawan ang mga lalakeng nais humawak sa kanyang kamay. Kaya’t ako’y nawala na sa eksena at napuntang muli sa tabi ni Zandro.

“Hey man!”
“Oh hey! What’s up?”
Napansin kong abot tenga ang ngiti niya kaya’t akin muli siyang tinanong.
“I guess you’ve danced with her..”
“Yup!”

Buti pa siya. Buong gabi akong humanap ng pagkakataong makasayaw siya, o di man kaya, makausap at makasama sa kakaunting sandali. Ngunit para bang ayaw talagang pumayag na madaplisan man lang ng aking kamay ang kanyang balat. Tila yata ay tulad ni Jane, pinilahan rin siya ng lahat ng lalakeng naroon nang gabing iyon. Sa aking bawat tingin ay mayroon siyang kasayaw, at sa kalahati nang oras na iyon ay ang napakamapalad na si Martin ang may hawak ng kanyang mga kamay. May dalawang beses lamang akong napalingon at nakitang wala siyang kasayaw at wala rin si Martin sa paligid. Naroon lamang siya nakaupo’t nakikipagkwentuhan sa mga kaibigang kababaihan. Gustuhin ko mang tumakbo sa kanyang tabi at alukin siyang sumayaw ay hindi ko magawa dahil sa dalawang sandaling iyon, ako’y isinasayaw ni Mika at ni Jane.


Maituturing ko naming matagumapay ang pagdaraos sa gabing iyon. Siguro ay 1 hanggang 2 porsyento lang ng mga nagpunta ang umuwi nang hindi nakangiti. At mapabilang man ang puso ko doon ay hindi ang aking mukha dahil ni isa sa aking mga kasama ay walang kamalay-malay na kanina pa nangingilid ang mga luha sa aking mata.

Tumuloy ang barkada sa isang bar upang magsalo sa konting inuman. Bago pa man iyon ay muli ko siyang nakita. Suot ang damit na kulay kahel, ayos na ayos ang buhok at nakamaku-up. Sabay silang umuwi ni Martin. Marahil ay ihahatid siya nito hanggang bahay.

Tanaw ko siya hanggang sa pagsakay sa sasakyan. Hindi ko alam kung bakit ganoon ang aking nararamdaman…Tila ay hanggang tanaw ko lang siya.

Susubaybayang KA-I-BI-GAN
Munting serye hango sa talaarawan ni Ian Gabriel
III Ang Simula

Fourth year high school. Ito ang taon kung saan nagseseryoso na ang ilan sa kanilang pag-aaral. Mayroon din namang nagwawala dahil nga naman sa mga susunod na taon ay kailangan nang maging mas seryoso. Para sa aming barkada, dapat ay balanse lang. Nag-aaral kami nang mabuti ngunit pinahahalagahan din naman namin ang pakikipagsosyalan at pagsali sa iba’t ibang organisasyon sa paaralan. Ang araw ng Biyernes at Sabado ay aming inilaan para sa aming pagsasama-sama. Minsan ay lumalabas kami para manood ng sine, minsan ay nagpapraktis sa pagbabasketball pero paminsan naman ay tumatambay lang kami sa tindahan. Ang ilang mga sandaling pagtambay ng barkada sa tindahan nila Isa ay ang mga panahong mas nakikilala namin ang mga kababaihan. Si Joe, na parang nagseseryoso na nga sa panililigaw kay Mica, ang siyang madalas na mag-aya na dito na lang tumambay imbis na maglakwatsa at gumasta pa. Ani niya makakasama pa namin ang magagandang dilag na ito.

Dahil sa lingguhang pagtambay sa tindahan na ito ,higit ko ring nakilala ang ilan sa mga babae tulad nina Jane at Kylene. Minsan nga lang ay may hadlang sa pagiging malapit ko sa kanila. Hindi ko maidikit ang sarili ko kay Jane dahil puros tuksuhan na naman ang kalalabasan noon. Ayaw ko namang umabot kami sa puntong mag-isip na ito nang ibang kahulugan sa aking mga kilos at galaw at umasa sa pag-ibig na hindi ko naman siguradong maibibigay sa kanya. Hindi rin naman ako mabigyan ng pagkakataong maging sobrang malapit sa ibang kababaihan dahil lagi rin silang niloloko na may magseselos daw. Ang kabataan nga naman talaga. Dahil dito, kinukuntento ko na lang ang aking sarili sa minsanang pagkikipag-usap. Ngunit kahit hindi man kami magpalitan ng mga pangungusap ay nakikilala ko rin naman sila sa kanilang pakkitungo sa ibang mga tao.

“O Gab! Sino ang isasama mo sa prom?” Tanong ni Joe.

Oo nga pala. Tila ay nawala na ito sa isip ko. Isang buwan na nga lang pala ang natitira at magaganap na ang gabing pinakahihintay ng lahat. Ito ang gabi kung saan legal na makakasama ng mga kalalakihan ang mga kababaihang pinapangarap nilang makasama, lalo na makasayaw pa. Napaisip tuloy ako. Kailangan ko ba talagang may isama?

“Ano ka ba naman? Bakit hindi mo ayain si Jane?” sabay palo sa aking likod.

***********************************************************************

Sabado.
Papunta ako sa court para maglaro ng basketball. Alam kong naghihintay na doon ang grupo. Kung sinuswerte ang mga lalaki, maaaring nanonood din ang mga babae ngayon. Ilang metro na lang ang layo ko sa court nang may tumawag sa akin.

“Hey man!” sigaw ni Zandro, sabay palo sa may balikat ko.
“Hey!”
“So who are you taking to the prom?”
“I’m not yet sure, what about you?”

Sinagot niya ako ng katahimikan at malalim na pag-iisip.

“Hey, hey, hey…” sabi ko sa tonong nang-aasar, “You have someone in mind, don’t you?”

Nginitian niya lang ako.

“Hey, I’m not pushing you to tell me or what, but we’re friends and anytime you need help, I’m just here.”
“Yeah, I know that, asking for your help has actually crossed my mind but I guess I want to do the asking myself.”
“Oh sure. Go for it man! May I know who?”
“Hmm…I’ll tell you some other time.”
“Parang dati mo pa balak ishare sa akin yan ah…sabihin mo na!”

Umupo kami sa bangko dalawang metro ang layo sa bangko kung saan nakalagay ang gamit ng barkada. Pinanood namin ang kanilang paglalaro. Sa kabilang dako ng court ay nakaupo mula kanan pakaliwa sina Mica, Jane, Zoey, Isa at Kylene. Kumaway si Zoey sa amin. Sinigaw ni Mica ang aking pangalan. Ngumiti kami ni Zandro at napailing na lang ang ilang mga lalaki sabay ngiti.

“Okay, promise this will just be between us?”

Alam ko ang tinutukoy ng tanong niya ngunit upang makasigurado ay tinanong ko siya,
“You’re talking about the girl?”

Kapansin pansing bigla yatang lumakas ang tibok ng aking puso, para bang sasabog ang aking dibdib. Sa puntong iyon ay napakalakas ng aking kutob. Hindi na kailangang sabihin pa ni Zandro kung sino ang babaeng nais niyang dalhin sa prom. Para bang napakalinaw na ng sagot para sa akin bago pa man niya banggitin. Gustong masigurado ng isip ko ang hinihinila ko pero sa bawat pintig ng aking puso, sumisigaw itong tumayo na ako at lumayo at huwag nang makipag-usap pa sa taong napapalapit na sa akin ngayon.

“Yup” tugon niya.

Kahit na ayaw ko na sanang marinig ay wala na akong magagawa, marapat ko nang tanggapin kaya’t sinagot ko siya

“Ok, Promise!”
“It’s that girl.”

Pasimple siyang tumuro sa mga kababaihan. Kahit malinaw para sa akin kung sino ang kanyang tinutukoy, tinanong ko pa rin na animo’y iba ang aking nakita.

“Si Isa?”

Lampas langit akong umaasa’t nagdarasal na sana’y sagutin na lang niya ng oo pero hindi ako pinakinggan, tama nga ang kutob ko.

“Nope. The one beside her, to the left”
Hirap man akong sabihin ay napilitan pa rin.

“Kylene?”

“Yeah.”

“I see…… So will you ask her to the prom?”

“We’ll see…”

Hindi ko maipaliwanag ang nararamdaman ko sa mga oras na iyon. Gustuhin ko man siyang unahan ay wala na akong magagawa. Para itong isang “rule” na hindi pinag-uusapan sa pagitan ng mga lalake. Masaya rin naman ako dahil sa mga oras na iyon ay napatunayan kong may tiwala na siya sa akin. Sa mga oras na iyon ay masasabi kong magkaibigan nga kaming tunay. Kahit na may galit pa rin sa pagitan nila ni Joe ay hindi naman kinukwestyun ninuman sa kanilang dalawa ang pakikipagkaibigan ko sa kanila.

Lumipas ang mga araw. At sa bawat araw na dumarating ay wala akong pinalampas. Tinatanong ko parati si Zandro kung naaya niya na ba si Kylene at kung pumayag na ito. Araw-araw rin naman niya akong sinasagot na hindi niya pa natatanong. Minsan ay gusto kong maging masaya para sa aking kaibigan ngunit hindi ko rin naman maikakaila na nalulungkot ako dahil nakawala sa aking mga kamay ang isang opurtunidad na makasama ang nag-iisang taong gusto kong makasama sa ispesyal na gabing iyon.


Bagamat may mga pagkakataong gusto ko na lamang umiwas sa kanya, sumama sa poder ni Joe at magtayo ng mataas na dingding sa pagitan namin, nananaig pa rin ang pakikipagkaibigan ko sa kanya. Hindi ko maaaring basta na lamang itapon ang kung anumang meron kami para lang sa isang babae kahit pa nagsisimula ko nang isiping ang babaeng ito ang buong mundo ko.